MGG161

Perdana Menteri Yang Menabur Fitnah Perkauman
(MGG: Does the Prime Minister Sow Racial Discord?)

Sikap yang ditunjukkan oleh Perdana Menteri seandainya dilakukan oleh Dato Sri Anwar Ibrahim ataupun individu lain, orang itu sudah tentu didakwa di mahkamah atas tuduhan menghasut dan tuduhan yang lebih keras lagi. Pada 11 Disember, 0000 Perdana Menteri menyebutnya lagi di Parlimen. Dia berkata kalau kerajaan menerima tuntutan Suqui ia bererti hak keistimewaan orang Melayu terpaksa dihapuskan. Suqui yang merupakan pertubuhan induk kepada 2,000 persatuan Cina dituduhnya semaam komunis dan tidak mempunyai kesetiaan terhadap negara. Dia membayangkan betapa perpaduan negara itu akan tergendala seandainya ada kumpulan bukan Melayu membuat tuntutan terhadap hak budaya dan berpolitik. Dia menggalakkan ini dengan menidakkan perbincangan secara terbuka ke atas isu yang berbangkit. Reaksi UMNO terhadap perkara ini bukannya berbentuk perbincangan tetapi dengan menggalakkan pergerakan pemudanya melakukan satu tunjuk perasaan terhadap Suqui.

Mahathir cuba membuat perbezaan di antara Suqui dan masyarakat Cina. Beliau membayangkan betapa Suqui tidak mempunyai hubungan yang rapat dengan masyarakt Cina keseluruhannya seolah-olah mengikuti sikap yang diamalkan oleh UMNO dan masyarakat Melayu.

Bayangannya itu memang tidak benar. Kementerian Dalam Neeri telwh memberi amaran kepada akhbar Cina terhadap lapuran menyeluruh mengenai hal itu dan menuduh mereka mencetuskan suasana tidak selesa terhadap kerajaan sehingga menaikkan pula kemarahan kerajaan disebabkan pendapatnya yang tercabar. Dalam mengungkit kesetiaan masyarakt Malaysia itu, yang dimaksudkan ialah kesetian MCA dan Gerakan Rakyat Malaysia, yang merupakan dua parti komponen Cina dalam Barisan Nasional yang berpusat di Semenanjung Tanah Melayu.

Perdana menteri berkata bahawa dia tidak membenarkan pemuda UMNO dan kumpulan Melayu melakukan tunjuk perasaan. "Mereka telah diberitahau biarlah saya sahaja yang menangani perkara ini," jelas beliau lagi. Tetapi dia tidak pun melakukannya. Sebaliknya beliaulah yang menjerit-jerit mahukan perkara ini ditangani sambil melontarkan fitnah dan seranah di pejabatnya di Putrajaya. Kumpulan Suqui tidak pun menuntut agar keistimewaan hak Melayu itu dimansuhkan. Tetapi, itulah yang sepatutnya kalau dibaca tuntutan mereka itu, kata Perdana Menteri. Dia menjadi takut kalau Suqui diberikan muka, orang Melayu akan terus ketinggalan. Jurang pemisah di antara orang Melayu dan bukan Melayu akan semakin sempit, dan perkara ini mengikutnya adalah sesuatu yang tidak baik.

Dengan lain perkataan, beliau sengaja mahu berbohong lagi kepada orang Melayu. Dia menungkit balik hikayat lama yang bermula ketika kemerdekaan dicapai pada 1957. Kertika itu, mengikut beliau, orang bukan Melayu merelakan orang Melayu menjadi tuan mereka. Beberapa undang-undang yang diluluskan selepas itu, terutama sekali selepas 13 Mei 1969, telah memperakukan semua itu dan inilah sesuatu yang tidak boleh diungkit kembali oleh orang bukan Melayu. Fenomena sebelah pihak ini tidak boleh berpanjangan.

Perdana Menteri tidak berap gemar dengan meritokrai, sedangkan rakyat Malaysia menerimanya sebagai satu alat membolehkan orang Melayu memasukki arus perdana. Kuota untuk orang melayu di setiap tahap kehidupan itu memang mudah diterima, tetapi tidaklah sampai ia digunakan di setiap tahap kenaikan pangkat seseorang Melayu itu. Kaum Melayu semacam dikehendakki menerima hakikat adanya satu had dan batas dalam kenaikan pangkatnya. Ia semacam adanya satu bentuk aparteid dalam perkara ini. Namun, hakikat ini diterima juga sebagai satu kemestian untuk menyatupadukan Malaysia.

Kalau keadaan ini berterusan, perbalahan kaum dan perpecahan adalah sesuatu yang tidak boleh dielakkan. Golongan muda Cina yang lahir selepas kemerdekaan akan memberontak seperti yag dilakukan oleh kumpulan kulit hitam di Afrika Selatan dan juga di Amerika Syarikat, apabila menyedari status budaya mereka yang diperlekehkan. Inilah sebabnya pendidik cina dan suqui menolak konsep Sekolah Wawasan, tetapi perkara ini belum diselesaikan lagi. Tetapi, kalau cadangan mereka itu mengandungi usul pembukaan UiTM, yang dulunya dinamakan Mara Institute of Technology, kepada kemasukan pelajar bukan Melayu dan mengenai kemudahan memberi lebih peluang kepada bukan Melayu belajar di univesiti tempatan, penentangan yang timbul mungkin tidak berapa kera. UiTm ialah sebuah universiti untuk orang melayu di mana adalah sedikit pelajar bukan bumiputra dibenarkan di situ. Adakah patut diadakan sebuah universiti khas untuk hanya satu kaum sahaja?

Persoalan samada Malaysia sebuah negara yang multikaum dan berpelbagai, bergantung bukannya kepada orang bukan Melayu. Jawapannya terletak kepada orang Melayu kerana mereka yang memegang kuasa. Kalau mereka mengangap setiap suara meminta kesaksamaan dan keadilan sebagai berunsur hasutan dan penderhakaan, bererti Malaysia akan menghadapi masa depannya yang kelam. Dasar Ekonomi Baru telah diwujudkan untuk merapatkan jurang perbezaan di antara orang melayu dan bukan Melayu. Tetapi dalam dasar itu telah disumbat unsur ketuanan Melayu. Beberapa parti bukan Melayu yang menganggotai kerajaan Perikatan telah angkat tangan selepas berlakunya tragedi 13 Mei 1969, tetapi kerana kekalutan sanggup membiarkan sahaja UMNO naik semula untuk menerajui kepimpinan. Dominasi Melayu akan terus bertapak kuat selagi orang Melayu menyokong UMNO dengan kuatnya dan orang Cina terus berada menyokong usaha itu.

Kini, sokongan orang Cina semakin dicurigai. Kerana itu Pordana Menteri mencetuskan semangat chauvanisme agar orang Melayu terus bersama UMNO dan menyokong beliau agar terus berkuasa. Memang tidak ada sesiapa yang berani menyanggahnya dalam kerajaan. Sanggahan seperti ini bukan disebabkan mereka takut tetapi kerana mereka masih mampu menyorokkan kemarahan terhadap satu penamatan yang sudah semakin ketara. Inilah sebabnya Perdana Menteri terlalu kerap mengeluarkan kenyataan yang berbentuk perkauman. Sedangkan hanya segelintir insan dalam UMNO yang masih menganggap kata-kata itu sebagai sesuatu yang mempunyai maknanya lagi.

-MGG Pillai-

Rencana Asal:

Does The Prime Minister Sow Racial Discord?

The Prime Minister, if he were Dato' Seri Anwar Ibrahim or even an ordinary individual, would have found himself in court, charged with sedition and worse, for what he spouts these days. Yesterday (11 Dec 00), he raised the racial ante in Parliament. He said if the government accepted the Suqui demands, Malay rights could well have to be abolished. He equates Suqui, an umbrella organisation of 2,000 Chinese organisations, with the communists, accuses it of disloyalty and worse. He implies national unity is hampered if non-Malay groups demand their cultural and political rights, but he encourages this by disallowing straightforward discussion on these issues. UMNO's reaction to these demands was not discussion but an UMNO youth protest march against Suqui. He tried to distinguish between Suqui and the Chinese community, implying Suqui is as remote from its Chinese constituency is as UMNO is to its Malay constituency.

Far from it. That the Ministry of Home Affairs must warn Chinese newspapers of reporting the debate extensively for "causing disaffection against the government" heightens the government's anger that what it prescribes is challenged. In this loyal Malaysian community is, of course, the Malaysian Chinese Association and Gerakan Rakyat Malaysia, the two West Malaysian Chinese political parties in the National Front.

The Prime Minister says he forbade UMNO youth and Malay groups from violent protests. "They were told I will personally deal with the issue," he said. And he did not. He orders and demands from his cloistered office in Putra Jaya, preaching hate and fury, that racial harmony is now at risk. The Suqui did not want the loss of Malay rights when it made the demands, of course, but that is how it must be read, says the Prime Minister. He is frightened that if Suqui had his way, the Malay would be left far behind. It would narrow the divide between the Malays and non-Malays, and that, in his view, is a bad thing.

In other words, he shortchanges the Malay. He harks back to the social compact at independence in 1957 in which, he implies, the non-Malay races allowed the Malays to march over them for ever. Laws passed later, especially after the 13 May 1969 riots, made this permanent, one he insists the non-Malays cannot challenge. This cannot when citizens of one race gets all the benefits and the others have their hands tied. The Prime Minister rails against meritocracy. Malaysians accept the need to get the Malays into the mainstream. The Malay quotas in every facet of Malaysian life is accepted, but not that this quota is exercised at every level of a Malay's promotion. The non-Malay is told to accept a permanent running handicap that he reaches a glass ceiling beyond which he cannot aspire. It is, to not put a fine point to it, a form of apartheid. But it was accepted as a necessary restriction for a unified Malaysia.

If this persists, racial discord and disunity is inevitable. The younger Chinese, born after independence, would rebel as the blacks in South Africa and the United States did at their inferior cultural status. The Chinese educationists and Suqui opposed Vision Schools for reasons yet unrebutted. But if the proposal had come with it one to open UiTM, the former Mara Institute of Technology, to non-Malays and allow more non-Malays into Malaysian universities, the opposition would not have been as severe. The UiTM is a Malay university, with a smattering of other native races. Is is right and proper for a university for one race?

So, whether Malaysia is multiracial and diversified rests not with the non-Malays but with the Malays. It is they who holds the reins of power. If they look upon every call for fair play as sedition and treachery, Malaysia heads for a difficult future. The New Economic Policy was to narrow the wide economic differences between the Malays and non-Malays, but built into it was Malay dominance. The non-Malay parties in the then Alliance government gave up the ghost after the 13 May 1969 riots, and stupidly, on reflection, withdrew to allow UMNO to do as it wanted. This Malay dominance holds so long as the Malays are behind UMNO and the Chinese are there to prop it up. This Chinese support is in doubt. The Prime Minister therefore panders to Malay chauvinism to keep UMNO and him in control. Within his government, none would question him. Not in fear but in nonchalant anger that the end is at hand. Which is why when the Prime Minister makes racist statements and demands, few in UMNO take him seriously.

That cannot hold for the Chinese cabinet ministers. The Chinese community holds them to account for their refusal to stand up and be counted. No Chinese minister has defended this unwarranted attack on the Chinese community. So, he and his Chinese colleagues in the cabinet endorse the Prime Minister's criticism of the community on whose support they survive. He first attacked Suqui in his National Day speech last August. In the four months since, the MCA ministers, particularly, kept quiet. But the MCA president, Dato' Seri Ling Liong Sik, believes he can neutralise the Suqui as effectively as the Prime Minister has neutralised him. He has as much influence on the Chinese community these days as the Prime Minister has on the Malay. So, it is not if the Prime Minister's attacks upsets the Chinese or Suqui or Chinese educationist, but how much more embattled the National Front Chinese political parties would be.